there is no such word to express kung gaano kami kasaya. basta ang alam lang namin masaya kami na magkasama at hinaharap ang araw-araw na buhay.
nagigising kami na magkayakap at natutulog na magkayakap. sino ba makakapagsabi na dumaan na kami sa matinding bagyo - just few months back?! whenever i looked back.. hindi na ko nalulungkot or naiiyak. there are times na napapatanong ako - how come nakatayo pa rin ako ngayon? at magkasama pa rin kami?
"you just have to forget her..cuz you have to accept your relationship is too shallow..", that's what she told him before.. mabuti na lang din ako pinili nya. he could have chosen her.. pwede din nman talaga nya ko hindi pakasalan.. but i don't know.. maybe, we're meant to end up together talaga.
i am not happy na merong nasaktan at nalulungkot.. pero iniisip ko na lang na God has a plan for her and for us. hindi ko rin naman maexplain kung paano at bakit nangyari ang mga bagay na nangyari in the past..
isa lang ang alam ko.. natapos din ang bagyo. kung minsan pinag-uusapan pa rin namin ang mga nangyari pero wala ng sama ng loob. tanggap na namin pareho kung ano man ang mga nangyari sa past.. tinatawanan na lang namin. :)
trials are spices in life.. you've got to experience pain for you to live and hindi lang para malaman mo na nageexist ka sa mundo. ginagawa nitong pulido ang pagkatao mo nang di mo namamalayan..
masaya mabuhay.
masaya ang buhay ko.
- thank you Papa God. *_*
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment